Soms is loslaten de hoogste vorm van liefde.
Liefde voor elkaars pad. Liefde voor de tijd en keuzes die de ander heeft te nemen in het leven.
Soms gaat liefde via pijn. Omdat elkaar loslaten ook volwassen worden betekent. En met groeipijn gepaard gaat. Volwassen worden betekent verantwoordelijk nemen voor je eigen bestaan, voor je eigen leven en je eigen weg. Eigenaarschap nemen over je emoties; en deze niet projecteren op de ander. Denkend dat de ander het probleem is. We zijn pure spiegels voor elkaar en daarmee elkaars grootste lessen. Dat is de schoonheid van samenleven.
We zijn zo geneigd om vast te houden wat er is, om te willen vastgrijpen in wat er was. Om de groeipijn niet te hoeven voelen; of de ander niet te willen zien in die groeipijn.
Loslaten kan voelen als leegte, als eenzaamheid. Of iemand in de steek laten. Maar als vasthouden betekent dat je jezelf in de steek laat is er geen zuivere vorm van liefde. Want liefde is niet jezelf niet liefhebben. Dan is er een verstrengeling. Voorwaardelijkheid. Kindsstukken die meedoen; drama driehoek patronen en zo niet meer…
Soms ben jij het meest gegroeid, het meest volwassen, en heb je de stap te zetten om voor jezelf te kiezen; in welke eerdere rol je ook zat. Ook als dat betekent dat je als kind voorbij je ouders gegroeid bent. Of je partner.
Soms zou je willen dat de ander die stap zou zetten; maar weet je dat die ander daar nog niet is…
Vaak is het loslaten van patronen, verstrengeling waarin je elkaar vastzet. Kindsdelen die willen vasthouden aan elkaar, om maar niet volwassen te worden.
Juist door voluit te durven los te laten, in vertrouwen, kan de liefde weer vrij stromen en kan het ook betekenen dat je elkaar weer vindt; in een nieuwe vorm. Loslaten betekent niet voor altijd; maar voor nu. Omdat het beter is om even afstand te hebben en te voelen welk stuk van jou is en welk stuk van een ander. Omdat te dichtbij het niet te overzien is.
Het gouden draadje van liefde kan blijven bestaan, uit respect voor de ander. Die hoeft niet verloren te gaan.
Loslaten hoeft niet gepaard te gaan met verzet, elkaar het licht niet meer gunnen, ruzie’s en haat-reacties. Zo hoeft het niet te gaan. Dat is het kindsdeel die zich verloren voelt; denkt de ander nodig te hebben of die getroffen wordt in de eenzaamheid die het oproept. Een reactie vanuit oud zeer. En juist daarin zit de schoonheid van loslaten; dat dit stuk uit de schaduw naar boven komt en geheeld kan worden uit naam van liefde.
Ook als die ander het nog niet ziet, hoe dit liefde kan zijn. Kun jij het voelen, dat het zo is. Net als dat het universum ons lessen geeft waarin we ervaren dat liefde soms via pijnlijke wegen verloopt.
Jij hebt altijd de keuze om los te laten vanuit liefde. Het verzet zijn eigen weg te laten vinden. Het bij de ander te laten.
En te voelen waar jouw stroom naartoe mag gaan. Soms stroom je weer samen, na een tijdje. Soms ook niet.
Jij kan alleen je eigen stroom volgen. Hoe pijnlijk, frustrerend en moeilijk ook. Uiteindelijk geeft jouw eigen stroom jou de meeste vreugde, levensenergie en liefde. Jouw stroom is namelijk jouw bedoeling. Daar waar jij heen hebt te gaan. En dat kan niemand anders voor je bepalen, voelen of ervaren. Dat is van jou, van jou alleen.
