~ De yin en yang vuurdans ~
4e Yule nacht.
Al drie avonden op een rij hadden Stijn en ik ons verbonden met de energie van de Yule nacht en de chakra’s die we vanuit het platform eraan hadden verbonden. Tot nu toe liep dit erg gemoedelijk, hadden we diepe gesprekken over de thema’s die het aanraakte en lieten we de avonden en dagen ontvouwde wat er wilde.
De vierde avond werd echter de energie van het vuur, het derde chakra en/of plexus chakra uitgenodigd en werden we meteen geconfronteerd met het destructieve vuur. Het maakte zich kenbaar in onszelf. De oordelen, de angst op afwijzing, en de dan-maar pleasende kanten in onszelf.
Met een zwaar hoofd, vol oordelen en verzet, had Stijn commentaar op bijna elke beweging die ik maakte. En zo uit het niets, veranderde het weer tussen ons in ‘on-weer’.
Na een potje stoeien, wat nog iets speels had, werd de sfeer giftiger en voelde ik dat ik de plek w
waar we bij het vuur zaten moest verlaten. Er was geen ruimte meer om te zijn.
Als een giftige yin en yang dans liet de energie die we hadden uitgenodigd de destructieve krachten van dit chakra zien en nodigde ons uit dit te ervaren.
Ik in de yin verliet het speelveld en voelde hoe bang ik was voor dit destructieve vuur. Hoe ik dit vuur ook heb uitgedaagd en me er ook aan gebrand. Ik kon zakken in het verdriet hoe al die oordelen en veroordelen in mezelf me het leven zuur en moeilijk maakten en regelmatig nog. En hoeveel last ik vervolgens heb van de oordelen om mij heen.
Ik voelde me afgewezen, keer op keer, ook op het speelveld die avond, en voelde ook de zelfafwijzing. Waarbij de uitnodiging was en is om mezelf meer en meer lief te hebben. Wat uiteraard velen malen makkelijker gezegd is dan gedaan.
Ik liep weer terug naar het vuur en voelde hoe ik met de angst me daar staande kon houden naast de zware destructieve energie. Daarna werd de sfeer nog een tik intenser en grimmiger en liep ik wederom het donkere bos in.
Ik hoorde een schreeuw en een kreet. Ik voelde ook de eenzaamheid van de yang. Het geweld, de oorlog, die in zoveel mannen en vrouwen zo intens raast en ook zo zichtbaar is in de wereld. En heel graag gezien wilde worden deze avond. De boosheid en de angst naast mekaar. Voor het plaats kon maken voor diep verdriet.
En ineens leek de storm gezakt, kon ik weer bewegen en naar het vuur toegaan. Ik strooide kaneel in het vuur en zag de vonken als sterren dansen. Alsof ik ook de schoonheid van het vuur weer kon zien, en zijn transformatie kracht. Het vuur had z’n destructie kunnen laten gaan, transformeren tot een zacht knapperend spel van licht en vonkenregen.
Daarna duurde het even om vanuit onveiligheid, weer terug te zakken naar veiligheid, te ontlade, trillend en huilend en met elkaar te delen hoe deze avond beleefd was. Het hart weer te openen en gewoon dte zijn met dit enorme transformatieve samenspel.
