~ De divine masculine ~

Met o.a. een vader, een broertje, twee zoontjes, een partner en mannelijke collega's, vrienden en kennissen zijn mannen goed vertegenwoordigd in mijn leven. Ze nodigen mij steeds weer uit in mijn vrouwelijke kracht, mijn vrouwelijkheid, te stappen. Om vanuit die plek liefdevol aanwezig te zijn. En me niet steeds te bemoeien met hun pad, hun pijn. Bij mezelf te blijven.

Ik zie een rode draad van pijn, specifiek voor vrouwen. Die gewend zijn uit te reiken, om niet hun eigen pijn te voelen. En ik zie een rode draad specifiek voor mannen. Waar ik nu over ga schrijven.

Geschreven voor degene die zoekende zijn naar hun mannelijke kracht, hun Divine masculine. Dat het je mag ondersteunen op deze reis.

Lieve mannen, Velen van jullie hebben als klein jongetje er moeten zijn voor jullie moeders. Velen van jullie hebben een emotioneel afwezige vader gekend. Vaders die door oorlogen en harde arbeid niet emotioneel betrokken konden zijn bij het gezin, bij jou. Jij hebt geen goed voorbeeld gekend hoe mannelijkheid eruit hoort te zien. Vaders werden vaak als 'slecht, onbetrouwbaar' bestempeld. Zo moest jij niet worden; maar hoe dan wel? Jouw moeder zocht een emotionele steun en vond deze bij jou, haar zoon. En jou werd een plek toegekend, die niet het jouwe was.

En daar waar je je mannelijkheid wilde opeisen, je zelfstandigheid en de wereld wilde ontdekken, werd je keer op keer gevraagd te blijven, bij haar. Niet in woorden, maar energetisch.

En ofwel je bleef. En stapte niet in je mannelijkheid. Waardoor je nu zacht bent, maar moeite met grenzen hebt. En je je vermoeid voelt. De niet geïnitieerde man in jou, die niet zo niet wilt. En je weet niet, hoe dan wel.

Ofwel je verzette je met hand en tand om te gaan. Je vocht je weg uit moedersschoot en verloor daarbij ook je eigen innerlijke vrouw. Waardoor je verharde, stugger werd, rigide en steeds bozer/agressiever reageert op wat er buiten jou is. Je bent steeds meer op je eigen vader gaan lijken. En ook dat doet pijn. Beide vormen kent zijn leed en de eerste kennen we vooral als ‘vrouwelijke, zachte mannen’ en het laatste kennen wij toe als 'mannelijk'. Maar voor mij zijn het twee kanten van dezelfde medaille.

Gewonde energie geboren uit pijn. Geboren uit een gewonde vrouwelijke schoot. Die niet durfde los te laten. Om eigen pijnen niet te voelen. Het is een samenspel van gewond vrouwelijk met gewond mannelijk, die al eeuwen deze dans danst.

En steeds meer vrouwen claimen hun vrouwelijkheid op, keren naar binnen. En durven los te laten. Jullie los te laten. Zodat ook jullie de ruimte krijgen om mannelijkheid terug te claimen. Jullie hebben een initiatie tot waarachtige mannelijkheid in jullie jeugd gemist.

En ik moedig jullie, vanaf te zijlijn toe, dit alsnog te doen! Moeder aarde, onze oermoeder, jullie oermoeder, geeft nu aan dat de tijd rijp is.

En alleen jij weet, wanneer het jouw tijd is.

Liefs, Annemarie