Onze verhalen

Leegte. 

Leegte.

Durf ik je volledig te omarmen en vast te pakken?

Wat blijft er van mij over als ik jou betreed, zonder iets vast te houden, en daarmee alles loslatend? Zo sterk en krachtig als ik me vorige week voelde… zo gonst er nu een hoos van verdriet door mij heen. Een lawine, een stortbak, een waterval.

Wie of wat ben ik nog als ik alles kwijt ben? Wie ik was, of welke oude dromen ik had?

Ik weet het nog zo goed: de positieve, misschien zelfs arrogante energie waarmee ik het oudersc...

De bovenstroom is dat wat zichtbaar is. Wat gezegd wordt. Gedaan wordt.
De onderstroom is dat wat gevoeld wordt – vaak onbewust, vaak onuitgesproken.

In veel relaties (en zeker in families) zit er verschil tussen die twee.
Een ouder die glimlacht, maar diep vanbinnen verdrietig is.
Een kind dat dat feilloos voelt, maar niks hoort.
Verwarring ontstaat. Het kind wordt wiebelig.
En soms… gaat het onbewust zorgen.

Niet huilen omdat mama al zo verdrietig voelt.
Boos worden namens het systeem.
Angst overne...

Ik word versuft wakker na een onrustige nacht. Ik voel de onrust van Annemarie. Ze laat een leven achter waarin ze wist waar ze aan toe was, is aan het los laten met alles wat daarin meespeelt. 

In een slaapkamer met verhuisdozen, ontmantelde meubels, op een matras op de grond. Ik val nog even in slaap terwijl Annemarie haar moederlijke plicht vervult en de jongens klaar maakt voor een nieuwe dag op school.

Vandaag halen we de tent op. Het nieuwe huis van Annemarie. Zo op het laatste moment kw...

Een woord dat me de afgelopen week diep raakte.

Toelaten voelt als een warme uitnodiging – zachter en vollediger dan ‘loslaten’.

In mijn leven heb ik veel losgelaten.
Een huis. Werk. Relaties.
Maar eigenlijk was dat slechts het gevolg van wat ik toéliet.

Een diepere liefde.
Een nieuwe manier van wonen.
Een andere manier van leven, werken, zijn.

Toelaten is durven voelen wat er écht is.
Het is jezelf toestaan te landen op aarde – met alles wat daarbij komt kijken.
Ook als dat spannend is.
En poe... wat heb ...

Auteur: Annemarie Semeijn

De afgelopen jaren heb ik vooral de ‘aardige man’ ontmoet – de man die zich volledig inzet voor anderen, die altijd luistert, begrijpt en zichzelf weggeeft voor het welzijn van de mensen om hem heen. En laten we eerlijk zijn: dat is helemaal niet verkeerd. Maar soms, als we niet goed opletten, lijkt het wel alsof die man steeds meer op een gecastreerde labrador begint te lijken. Lief, trouw, altijd klaar voor een knuffel, maar waar is de vuur en de kracht gebleven? Waa...