Leegte. 

Leegte.

Durf ik je volledig te omarmen en vast te pakken?

Wat blijft er van mij over als ik jou betreed, zonder iets vast te houden, en daarmee alles loslatend? Zo sterk en krachtig als ik me vorige week voelde… zo gonst er nu een hoos van verdriet door mij heen. Een lawine, een stortbak, een waterval.

Wie of wat ben ik nog als ik alles kwijt ben? Wie ik was, of welke oude dromen ik had?

Ik weet het nog zo goed: de positieve, misschien zelfs arrogante energie waarmee ik het ouderschap begon. Ik zou het beter doen dan mijn ouders. Wij zouden bij elkaar blijven. Alles op alles zetten om onze kinderen écht te zien. Juist emotioneel.

Ik. Ik zou een goede moeder worden. Nee, wat zeg ik je: een perfecte moeder. 

En dat bleek een onmogelijke, uitputtende taak.

De droom die ik had, mijn kinderen trauma-vrij opvoeden, slokte me op. Het maakte me grenzeloos. Ik nam mezelf niet mee in het moederschap en verloor stukje bij beetje mijn eigenheid. Met elke toezegging, elke grenzeloosheid, weer een beetje meer.

En nu. 

Nu ben ik gescheiden.

Iets waar ik van gruwelde, is toch gebeurd. Het afgelopen jaar heb ik het zwaar gehad als moeder die veel alleen moest doen. Zoekend naar nieuwe wegen. Voorzichtig ook weer samen. Durfde ik dat? Het nieuwe alweer vorm te geven?

Ik kwam kanten van mezelf tegen die ik diep in verborgen lades had gestopt. Ik heb gehuild, geschreeuwd, vastgepakt, toegesproken, geademd, gevallen, gestruikeld... en steeds weer opnieuw opgestaan.

Ik heb nog nooit van het moederschap gedroomd zoals ik het nu beleef. Het is intenser en rauwer dan ik dacht. Mijn schaduw diep in de ogen kijken. En langzaam leren omarmen.

Vroeger droomde ik van zacht en licht: Een kopje thee met een koekje. Samen voor eeuwig glimlachend. Nu ben ik blij als er geen poep in de broeken zit, het bed droog blijft, er groente gegeten wordt en ze elkaar niet elke minuut bevechten met een vork, speelgoed of tak.,,

En toch: als er ruimte is voor humor en lichtheid, geniet ik ten volle. Tot tranen toe geraakt ben ik dan. 

Ik rouw om het feit dat het nu zo is. Soms voel ik me de meest mislukte versie van mijn ouders. Dat ik het verre van beter doe. 

Maar dat streven: "het beter doen" heb ik losgelaten.

Wat ik nu kan doen, is mijn echte zelf inbrengen. Keuzes maken die goed voor mij zijn. En daarmee mijn kinderen laten zien hoe echte liefde eruitziet: hoe diep verdriet, rauwe boosheid en intens geluk naast elkaar bestaan. Hoe je omgaat met de moeilijkheden van het leven. Hoe je, ook in minder luxe omstandigheden, elkaar weer vindt en samen veerkracht opbouwt.

Het mooiste lijkt me dat één van hen later, in plaats van mopperend over de woningmarkt, met een camper de wereld intrekt met het motto: ‘Wie maakt mij wat?’ Dat ik ze veerkracht meegeef. 

Ik voel dat dit het moment is om het oude plaatje van gezin los te laten. Het plaatje waarin papa en mama gelukkig oud blijven, getrouwd, en samen op de kleinkinderen passen. 

Een ver overschat en romantisch beeld van de werkelijkheid.

Zo komt er ruimte voor een nieuw plaatje. Een nieuwe tijd. Waarin het nieuwe zich al aan het vormen is. En waarin ik mezelf vrijzet door mijn ouders te bedanken en te eren. Want hoe ze het ook anders zouden hebben gedaan; ik zou altijd iets hebben gehad om me tegen af te willen zetten.

Dit proces voltrekt zich precies tijdens de herfstequinox. Het moment waarop donker en licht even lang aanwezig zijn.

Zo voel ik me dan ook: het donkere en het lichte, beide even sterk zichtbaar. Waarbij het nieuwe geoogst wordt en het oude mag gaan... 

Liefs,

Annemarie